Wie dacht dat ik iedere dag alleen, eenzaam moest doorbrengen in het bos… Nou, er is altijd gezelschap.
Vaak doemt Roodkapje op uit de mist op deze eeuwenoude beukenlaan
Laat ik beginnen met de ochtend, in de vroege zonnestralen, vaak zelfs wanneer de meeste dieren nog slapen (ja, de reeën worden echt dan pas wakker) kom ik iedere dag om dezelfde tijd Roodkapje tegen. Roodkapje? Jazeker, Roodkapje…
Ze is een oude vrouw die, toen ik haar in de eerste jaren tegenkwam, altijd met een rode muts rondliep in het bos, haar extreem dunne, tengere beentjes, krom door de leeftijd, brengen haar iedere ochtend weer op mijn pad. Een klein tasje met touwtjes op haar rug, soms zingend, soms gewoon hard mompelend of turend door haar handen als verrekijker, sjokt ze de bult op en weer af.
Steeds vaker begonnen we een gesprek, over het mooie licht, de bomen of de hond. Later kwamen de bijzondere verhalen over haar leven, haar leven bestond uit reizen, het bezoeken van vele plekken op de wereld, verhalen over kibboetsen waarin ze verbleef en in de jaren ’60 en ’70 over de vrije seks die iedereen kon hebben daar, haar passie voor kruizen die ze overal en nergens ontdekt, hoe verbluft was ze toen ik haar na een paar jaar wees op het kruis op het hoofd van mijn hond (de ontdekking daarvan is een ander verhaal).
Bijzonder om haar te ontmoeten, nog steeds zo vrij en open om alles te delen met een wildvreemde in het bos. Alle verhalen over de reizen van haar kleinkinderen en hun liefdes, maar simpelweg tevreden om even een verhaal te delen en tegelijk ook mijn eigen verhalen aan haar kwijt te kunnen, over mijn dochter, mijn escapades, de dingen die mij bezig houden en haar altijd ongezouten, vrolijke reflectie op dat wat mij bezig houdt… Een mooi begin van de dag!
Euh, de titel is “De oude man en Roodkapje”…
De ingang naar het verborgen pad
Ja, dat klopt! Een dag is langer dan alleen de ochtend… Als ik eind van de middag of avond het bos bezoek is er ook een terugkerend gezelschap, de Oude Man. Ook hem kwam ik een paar jaar geleden voor het eerst tegen, we zeiden goede dag en kwamen te praten over het wild in het bos, of beter, de afwezigheid van dat wild volgens de man. Zelden vertel ik mensen over de mooiste plekjes om wild te spotten, die avond was anders, ik wees hem op een klein, verborgen paadje waar hij maar eens in moest lopen, wel voorzichtig, het is slecht begaanbaar, zeker met een wandelstok en de moeite waarmee hij de paden bewandelt.
Gadegeslagen door een reebok die prachtig poseert in het warme herfstlicht
De volgende dag ontmoetten we elkaar weer, op het moment dat hij me zag schoten zijn ogen vol tranen en kwam slecht uit zijn woorden, alleen vanuit pure dankbaarheid… Hij had die avond wel vijf reeën gezien en een paar zwijnen… Zo simpel kan het zijn om iemand zo blij te maken! Nog steeds praten we over wat we die dag gezien hebben, als zijn gezondheid het toelaat iedere dag te wandelen.
De gemeenschappelijk deler, we noemen het alle drie “ons bos”.
Het is niet alleen hier waar deze mooie ontmoetingen plaatsvinden, op alle plekken waar ik wandel kom ik mensen tegen die een verhaal willen vertellen of een verhaal willen horen.
Luister ernaar, stel je ervoor open en geniet van je zintuigen, in woord, beeld, geuren en gevoel!
Nog een paar van de dagelijkse bezoekers van het verborgen pad:
Ongestoord genieten van het wakker worden
Een nieuwe soort in Nederland, het Klimzwijn
Zoo mooi…