Heenreis
Eind juli vertrokken Ronja en ik voor weer een tripje richting Zweden, het land waar ik vorig jaar een beetje verliefd op ben geworden en die liefde is dit jaar alleen maar sterker geworden.
Zoals altijd is de eerste dag een lange dag, lang in de zin van uren in de auto zitten (na 256 km rechts afslaan), eindeloze stukken snelweg, met natuurlijk de bijbehorende files in Duitsland. Maar hej, we zijn wel onderweg. Nog een kléin stukje Denemarken, wat niet meer is dan een verlengd stukje Friesland… Snel maar doorheen dus, dat gras hebben we wel gezien intussen en heel in de verte lonkt alweer de brug naar de vrijheid. Het moment na de brug kenmerkt zich door een heel bijzonder verschijnsel, een nummer komt zomaar naar boven in mijn hoofd, hou er niet van en de artiest al helemaal niet, maar het is er, Coming home van Dotan…
Net als vorig jaar zochten we een plekje in het Söderåsen national park, het eerste stukje groen na de grote stad. Zo mooi van het Zweden dat ik ken is dat in de buurt van de grote steden er overal bordjes staan dat je er niet mag kamperen, maar stiekem blijft er altijd ergens een weg of pad open zonder bordje, je moet ze alleen even vinden…
Omdat dit altijd maar een eerste overnachtingsplekje is trokken we de volgende dag snel verder naar het noorden, voor dit jaar was ons beoogde noordelijkste puntje Ängra.
Maar voor we daar zijn komen er nog ruim een week van de meest fantastische plekjes langs, waarvan je alleen maar kan dromen dat ze zouden bestaan, tot je daar je kleine campertje neerzet, begroet wordt door kwetterende kraanvogels die je komen checken, al uren ben je niemand tegengekomen op de weg, vergezeld van kilometers bos, meertjes en stilte in iedere windrichting. Ieder plekje waar we staan heeft zijn eigen charme, licht en geur. Vanaf ieder plekje kan je eindeloos dwalen zo ver je wil, op ontdekking, luisteren naar wat er leeft, of gewoon luisteren naar wat er in je hoofd omgaat.
Langzamerhand wordt je hoofd steeds leger, ga je steeds meer op in de leegte, de ruimte, de natuur, het bos, het water, het dringt binnen en neemt je mee naar nog veel mooiere plekken, die plekken zoek je als vanzelf weer op als je weer gaat rijden, de volgende dag of een dag later omdat je nog niet weg wil van die ene mooie plek…
Het we
er
Natuurlijk was het alleen maar mooi weer! Maar dat is hier niet anders. Gewoon altijd fijne temperaturen, soms een beetje regen (gelukkig, anders leefden we in de woestijn), prachtige luchten en soms die felle regenbogen. En ja, om 5 uur is de zon er weer om je te wekken, ook al heb je in de schemer tot half 1 zitten kaarten. Een slaaptekort bouw je wel een beetje op, want als het licht is wil ik het bed uit…
De mensen
Op een ochtend sta ik tanden te poetsen naast de bus, een alweer fantastische plek met een vuurplek, zelfs bankjes en al twee dagen niemand gezien. Er stopt een terreinwagen naast de bus, met mijn mond vol tandpasta begroet ik de man die uitstapt en vertelt dat hij de eigenaar is van het land waar we op staan. Ik slik mijn mond leeg en vraag of het een probleem is dat we er staan, een grote glimlach verschijnt en een lang verhaal over zijn land ko
mt tevoorschijn. Over de brand die hij vorig jaar had, of we voorzichtig met het vuur zijn geweest en wat we allemaal gezien hebben aan wild. Iedere keer als je een Zweed tegenkomt mag je rekenen op een leuk en soms lang gesprek, niet alleen buiten, maar ook in de supermarkt met de cassière, de pompbediende of zomaar iemand op straat in een dorp, nieuwsgierig naar hoe het met je gaat, wat je doet, maar vooral of je er van kan genieten. Zo ook de politie, een knappe agente hield ons staande in een dorpje waar een feest was, even blazen… Natuurlijk een dikke “pass”, maar wel een kleine flirt, iets waarbij Ronja dan altijd even met de ogen rolt…
Wassen etc
Tja, ook dat moet zo nu en dan, jezelf wassen. We hebben twee weken lang geen douche gezien, maar waarom zou je? Op de meeste plekken heb je een prachtig meer aan je voeten, je stapt bezweet uit de auto, trekt je kleren uit en springt in schoner wat dan wat er hier uit de douche komt, stukje zwemmen, jezelf intussen schrobbend en fris ben je weer. Dat Ronja vorig jaar de eerste keer nog een beetje vreemd stond te kijken over wat ik ging doen was het nu heel normaal om midden op de weg (nou ja weg) je kleren uittrekt en het water induikt.
Maar als je in het midden van nergens bent zijn er ook andere behoeften, zo zat ik op een perfect plekje op een oude wortel mijn behoefte te doen en om me heen te kijken, en ja hoor, ligt daar zomaar een groot elanden gewei. Ook daar wordt je blij van!
Elanden
Faalden we vorige keer om elanden te spotten, dit jaar was meer succesvol. Een jonge eland op de terugweg van een wandeling en een tweede op de heenweg een andere dag. Wat een feest om ze te zien, zo dicht bij en ja, ze zijn groot!
De beer en de wolf
We gingen zover naar het noorden om te proberen een wolf en een beer te zien. Nou, dat laatste is gelukt!! Op zoek naar een nieuwe plek vanaf Ängra richting het oosten bewoog er wat aan de linkerkant van de weg, Ronja lag half te slapen naast me, ik denk dat haar been nog steeds blauw is… Want, daar rende zomaar een beer dwars over de weg, op 10 meter afstand voor ons langs. Wat een gestuiter in de auto tot lang daarna! De Zweden die ik gesproken heb hebben zelf nooit een beer gezien, wat een ervaring!
Het weer dreef ons weer richting het midden van het land, weer zomaar wat paden in- en uitgereden en aangekomen bij een fijn beekje aan de rand van een meer. Heerlijk gewassen en gezwommen tussen de forellen zaten we bij een vuurtje ons maaltje te maken tot Ruff (de hond) zich wel erg vreemd ging gedragen. Van grommen naar piepen en weer terug… De bus stond een stukje boven ons, toch maar even gaan kijken, Ruff werd zowat gek maar niets te zien verder. Maar de volgende ochtend tijdens een wandelingetje zagen we wat er langs geweest was, duidelijk pootafdrukken van een wolf vanaf de bus over het zandpad… Zo dichtbij! Wat een topdag!
De vogels
Help! Zo voelde ik me soms wel even met het aanbod aan vogels op alle plekjes waar we geweest zijn. Van een paar gekke eenden en futen, naar het aanhoudende gekrijs van een paar families visarenden op meerdere plekken (Ronja had op een moment meer visarenden gezien dan d
uiven), naar vechtende raven. Een drieteenspecht bij aankomst en zoveel meer! Een walhalla voor iedere fotograaf, of laten we zeggen, levensgenieter.
Weer terug (?)
Van daaruit was wel de terugreis aangevangen, terug richting het zuiden, soms lang de “oude” plekjes om nog even onze visarenden gedag te zeggen op hun nest, de bever een goede winter te wensen en even te stoppen om de rode wouwen op de foto te zetten. Maar terug? De weg terug is voor mij weer homecoming als ik weer in Zweden ben, de thuiskomst wordt een ander verhaal.
Eerst kwamen onze laatste twee dagen, de overtocht naar het eiland Rügen. Voor de overtocht hadden we nog een nacht in Zweden, daarvoor het zuidelijkste stukje bos opgezocht, een plekje van vorig jaar. Blijkbaar had het een beetje geregend de afgelopen tijd, wat bosbouwtrekkers langs geweest etc. Dus ja, een tikkie eigenwijs stel in een bus en de instelling “we hebben ergere paden gehad” zijn we helemaal vast komen te zitten tot aan de assen in dikke, natte klei. Geen centimeter beweging meer in de bus… Met een klein tuinschepje maar aan de gang om alles uit te graven, en broodplank (R.I.P) onder de voorbanden en telkens een halve meter naar voren. Natuurlijk zijn we weer losgekomen, een extreem dolle rit, vol gas, hetzelfde pad weer terug, de modder zat overal en nog steeds hier en daar. Maar, die boot? Hebben we gewoon gehaald!
Rügen en dochter/vader
De overtocht naar Rügen vormde het laatste stukje van ons Zweden-avontuur van dit jaar, met weemoed kijkend naar de verdwijnende kust maar ook genieten van de opdoemende krijtrotsen van Rügen. Een prachtig eiland met het meeste wild van Duitsland
en natuurlijk genietend van het spel van de oefenende slechtvalken. En ja, ik was bijna gewoon naar huis gereden… Waarom? Ronja’s scoutingkamp in de Harz begon bijna, we moesten even kleren wassen dus en geen wasmachine te vinden. Was er uiteindelijk allemaal wel en een prachtig plekje in het “Wald”. Tevreden over ons plekje lekker gelopen en uitgekeken naar een hete douche…. oeps! Dat was niet zo’n succes, verlangde meteen naar een meertje om in te duiken, daarna maar geen poging meer ondernomen.
Op onze laatste avond werden we getrakteerd op een mooi lichtspel in het Wald, een mooie laatste avond! De ochtend erna de reis aangevat richting de Harz in midden Duistland voor Ronja’s kamp, stiekem een wat langere rit dan verwacht. Na iedereen gevonden te hebben zou ik de terugreis aanvatten, weer naar Velp…
Wat was de bus leeg! Wat voelde het vreemd. 24/7 met Ronja op stap was genieten! Ieder moment. Geen enkel chagrijnig moment, gewoon ontdekken, zoeken en vinden, samen op avontuur en verwondering over de schoonheid van… ja, Zweden!
Dank je Ronja! Wat een gave reis!
