Schreef ik over de vergankelijkheid van het leven in mijn laatste, lang geleden, post… Welnu, ik heb er nog iets aan toe te voegen, helaas kan je wel zeggen.

Niet zo lang geleden kreeg ik het droeve bericht dat een van mijn vrienden een einde had gemaakt aan zijn leven na een lange tijd van ups en downs. Het nieuws sloeg in als een bom in de vriendengroep en in een tijdspanne van een paar uur was iedereen bij elkaar, massaal werd het werk verlaten om elkaar en bij elkaar troost te bieden en te zoeken.

Het is zo bijzonder om de liefde te kunnen voelen tussen mensen, ook in de moeilijke tijden, elkaar een knuffel te kunnen geven, te huilen en te lachen om wie hij was, om afscheid te nemen als groep maar ook als jezelf…

De schoonheid van het leven was wel even weg door de dood van een vriend, het is zo jammer dat we niet samen de lente hebben kunnen beleven zoals we hadden afgesproken, even dwalen door de bossen, het ontluikende, felgroene blad van de beuken aanschouwen, de nieuwe biggen van dit jaar, van donker naar iriserend grijs tot gewoon belachelijk wit haha!

Je had er van genoten lieve vriend! Loop met me, op eindeloze wandelingen…